Metody wspomagające zapłodnienie in vitro

Metoda in vitro, znana również jako zapłodnienie pozaustrojowe, to jedna z najbardziej zaawansowanych i skutecznych technik wspomagających rozród, które pomagają parom zmagającym się z niepłodnością spełnić marzenie o posiadaniu potomstwa. W Polsce coraz więcej par decyduje się na ten rodzaj terapii, co świadczy o rosnącej świadomości społecznej na temat możliwości leczenia niepłodności oraz zaufaniu do wyników tego procesu. W artykule przybliżymy metody wspomagające zapłodnienie in vitro oraz omówimy ich zalety i ograniczenia.

Etap I — Stymulacja hormonalna

Pierwszym etapem procedury in vitro jest stymulacja hormonalna, która ma na celu pobudzenie jajników do produkcji większej liczby komórek jajowych niż w cyklu naturalnym. W tym celu pacjentka przyjmuje specjalne leki hormonalne, które wpływają na wzrost liczby dojrzałych pęcherzyków jajnikowych. Stymulacja hormonalna jest zawsze ściśle kontrolowana przez lekarza prowadzącego, który monitoruje rozwój pęcherzyków za pomocą badań ultrasonograficznych oraz badania poziomu hormonów we krwi. Rozpoczęcie, po przeprowadzonej wcześniej dokładnej diagnostyce przyczyn problemów z zajściem w ciążę i kwalifikacji pary do IVF, procedury in vitro jest możliwe w specjalistycznych klinikach, tj.  Centrum Leczenia Niepłodności Angelius w Katowicach.

Etap II — Pobranie komórek jajowych

Kiedy pęcherzyki jajnikowe osiągną odpowiednią wielkość, następuje pobranie komórek jajowych. Procedura, określana mianem punkcji,  odbywa się pod kontrolą ultrasonograficzną, a lekarz wprowadza cienką igłę do jajnika, aby pobrać pęcherzyki jajnikowe z komórkami jajowymie. Zabieg ten jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym i trwa zwykle około 15 minut.

Etap III — Pobranie nasienia

W tym samym czasie, kiedy pobierane są komórki jajowe, mężczyzna dostarcza próbkę nasienia, która zostaje poddana analizie w laboratorium. Celem tego etapu jest ocena jakości plemników oraz ich zdolności do zapłodnienia komórki jajowej. Jeśli jakość nasienia partnera nie kwalifikuje się do wykorzystania w procedurze IVF, możliwe jest zapłodnienie plemnikami anonimowego dawcy.

Etap IV — Zapłodnienie pozaustrojowe

Następnie, w laboratorium IVF embriolog łączy  komórkę jajową z plemnikami. Istnieje kilka e metod in vitro – klasyczna, ICSI, PICSI, IMSI. W metodzie klasycznej plemniki są umieszczane razem z komórkami jajowymi „na szkiełku” w specjalnych warunkach hodowlanych, gdzie dochodzi do naturalnego procesu zapłodnienia. Metoda ICSI (docytoplazmatyczna iniekcja plemnika) polega na bezpośrednim wprowadzeniu pojedynczego plemnika do wnętrza komórki jajowej za pomocą mikroskopijnej igły. Jest stosowana najczęściej, gdy jakość spermy partnera jest obniżona. PICSI to rozwinięcie techniki ICSI, w której selekcja plemników odbywa się na podstawie ich morfologii i zdolności do wiązania się z kwasem hialuronowym. IMSI natomiast to metoda, w której plemniki są oceniane pod mikroskopem o bardzo dużej mocy powiększenia, aby wybrać te o najlepszej morfologii.

Etap V — Transfer zarodków

Po 3–5 dniach od zapłodnienia, umieszczone w inkubatorze zarodki są oceniane pod względem jakości i wybierane te o najlepszych perspektywach rozwoju. Następnie lekarz przeprowadza transfer zarodka do jamy macicy pacjentki za pomocą cienkiego katetera. Procedura ta jest bezbolesna i nie wymaga znieczulenia. Po transferze zarodka następuje okres oczekiwania na ewentualne zagnieżdżenie się zarodka w błonie śluzowej macicy i rozwój ciąży.

Metoda in vitro daje parom zmagającym się z niepłodnością największe szanse na posiadanie potomstwa, jednak nie zawsze kończy się sukcesem. Skuteczność tej metody zależy od wielu czynników, takich jak wiek kobiety, jakość komórek jajowych i plemników, a także przyczyny niepłodności.